Dit schilderijtje toont ons twee putti die samen bellenblazen met pijpjes gemaakt van stukjes riet en zeepsop in een schelp. De ene putto houdt het schelpje vast met zijn ene hand en heeft al een geblazen bel aan het pijpje in zijn andere hand, terwijl de ander probeert een bel te blazen in het schelpje. Het lieflijke tafereel is echter bedrieglijk van aard. Vermomd als een kinderlijk tijdverdrijf zien we hier een iconografische verbeelding van elementen die de vluchtigheid en kortstondigheid van het leven verbeelden. Hoewel de zeepbel een prachtige verschijning is, barst zij snel weer uit elkaar, en is daarmee een metafoor voor de aardse vergankelijkheid.

Het thema van vergankelijkheid was vooral populair onder Hollandse en Vlaamse kunstenaars in de 17e eeuw. Het woord vanitas is Latijn en betekent ijdelheid, of leegheid. Attributen zoals schedels, gedoofde kaarsen, bloemen, vergane boeken, muziekinstrumenten, klokken of omgevallen glazen werden gebruikt om de leegheid en kortstondigheid van het aardse bestaan te symboliseren. Hoewel dit thema tegenwoordig een lugubere associatie heeft was daar in de zeventiende eeuw geen sprake van. De dood was een meer vanzelfsprekend onderdeel van het leven en men liet zich zelfs graag afbeelden met vanitas-attributen om uit te dragen dat men zich bewust was van de onontkoombaarheid van de dood. Dergelijke afbeeldingen dienden als toonbeeld van vroomheid. Beter dan zich te verliezen in de lusten van het aardse leven, zou men zich richten op het leven na de dood.

Dit schilderijtje kan worden toegeschreven aan de in Oostenrijk geboren Josef Ferdinand Fromiller (1693-1760) op basis van een ets van zijn hand met dezelfde voorstelling. De ets draagt het onderschrift; Vita quid est Hominis flos umbraque fumus, wat zich laat vertalen als; Wat is het leven van de mens? Het is als een bloem en de schaduw van rook. Zowel bloemen, die kunnen verwelken, als schaduw en rook, zijn typische elementen die passen in de verbeelding en metafoor van de vluchtigheid en vergankelijkheid van het aardse bestaan.

Fromiller werd geboren in 1693 in Oberdrauburg in Karinthië. Aanvankelijk kreeg hij schilderlessen van zijn vader en later van de lokale kunstenaar Ferdinand Steiner. Hij maakte grote fresco’s in kasteel Trabuschgen en later ook vele altaarstukken voor kerken en paleiskapellen. Fromiller wordt gezien als één van de belangrijkste Karintische barokschilders en heeft een aanzienlijk oeuvre achtergelaten. Zijn werk past in de Karintische traditie, die bewust een vertragende lijn volgde.